Als je mij zou zien zou je kunnen denken: Wat een geluk hè? Ik ben nog geen 30 jaar oud, samen met mijn grote liefde en dan ook nog eens 2 prachtige dochters mogen krijgen. En ach, dat ik nog steeds niet ongesteld was…
Kwam door de bevalling…. Toch? Tuurlijk! Toch?

“Ik ben zwanger”

Huilend kom ik de wc af. “Schat, ik ben zwanger.”
Ooit weleens een grote, sterke man horen huilen als een kind? Door merg en been…. Er komt zoveel op ons af.
Konden we dit aan? Was dit goed voor ons gezin? Willen we dit? De zwangerschap van ons laatste kindje was al zo heftig. En financieel? Iets zuiniger leven en dan redden we het wel. Toch?
We zullen moeten verhuizen? Ons mooie huisje waar we zo trots op zijn verkopen. En misschien wel verder weg moeten wonen van de familie die nu om de hoek woont. Hoe gaan we dit onze oudste dochter vertellen?
Zoveel vragen, zoveel verdriet. Onze ouders waren overtuigd… Jullie zijn gelukkig zoals
jullie nu zijn. Jullie zijn compleet. Wees dankbaar voor wat je nu hebt. Ze hadden gelijk. Toch?

Een van onze vrienden reageert enthousiast op de zwangerschap. “Gefeliciteerd!” Was zijn reactie. “Abortus? Houden jullie niet meer van elkaar dan? Een baby heeft liefde nodig, geen mooie kamer hoor, kan toch zo bij de jongste op de kamer. Ach is toch leuk! Nu kans op een jongetje!”

“Waarom heb ik hier in vredesnaam niet naar geluisterd?”

Daar zit ik dan. In de wachtkamer. Nog 3 voor mij.
Mevrouw A. Onder gaat het lachend voor de 3e keer.
Mevrouw B. Is verschrikkelijk jong.
Mevrouw C. Loopt net de deur uit, geen idee wat haar verhaal is.
Nooit gedacht dat ik hier ooooooit zou zitten. Maar ik zit er. En ik ben mevrouw D.
Ik was als laatste aan de beurt, normaal zijn er geen mannen toegestaan, maar er was niemand meer.
Dus ik hoorde onverwacht een paar zware voetstappen op de traptreden. Ik wist meteen, die hoort bij mij!
Nog even een laatste kus, een laatste knuffel. Mijn oren goed open, zou hij nog iets zeggen waardoor ik van gedachten verander? Nee, hij zegt niets. De abortus gaat door. Het is goed zo. Toch?

Het bloedverlies verdwijnt langzaam. De tranen raken op van het grote verdriet van het verlies.

Bij de afdeling sterilisatie…

En zo zitten we samen op de afdeling urologie. Sterilisatie bij de man, zo gepiept!
Bij hem wel misschien, waarom bij mij niet?
Ik ben nog jong, hij is mijn grote liefde, geen baby’s meer voor ons, we zijn gelukkig. Toch?
De week gaat langzaam, opnieuw vol met verdriet. Ondertussen hebben we de vrolijkste baby ooit, met een geweldig grote zus. En een mama met een grote glimlach en een kapot geslagen hart. Ik voel me slecht, een slecht mens. Ik ben slecht. Ik maak slechte keuzes. De dagen kruipen verder, er is zoveel om van te genieten. Het maakt me nog veel slechter.
En zo komt de dag dat ik een test moet doen. Of de abortus geslaagd is. En ja, de test wijst uit dat de abortus is geslaagd. Ik ben officieel de slechtste vrouw die hier rondloopt.

Waarom slecht?

Want ik heb de liefste en geweldigste man die er bestaat.
Super kinderen, huis, vrienden, leven an sich. Liefde voldoende om te geven.
En daar was geen ruimte voor een 3e?
Daar was werkelijk geen ruimte voor een 3e?
RUIMTE!?
Er is vooral LIEFDE nodig, toch?
Tenslotte had ik alle babyspullen al in huis.

Ik probeer te genieten van m’n man en 2 meiden. Maar toch is genieten niet meer hetzelfde als vroeger. Ik voel me rijk en arm, goed en slecht, gelukkig en verrot.

Waarom heb ik in vredesnaam niet mijn hart naar geluisterd?