“Ik heb een paar maanden geleden abortus gedaan. En ik snap nu pas wat er is gebeurd en wat ik op mijn geweten heb. Dit had nooit mogen gebeuren, ik zou willen dat ik het niet had gedaan. Ik stond er helemaal alleen voor, ik ben nog maar jong en heb mijn school nog niet af en heb geen werk. Omdat ik het niet zag zitten heb ik snel de keuze gemaakt om er maar snel vanaf te zijn. Maar nu is alles te laat, ik heb zo’n spijt na abortus, ik wil mijn kindje terug maar dat kan nu niet meer. Iedere dag heb ik er verdriet van en heb ik spijt na abortus.“

Iemand anders schrijft over spijt na abortus:

“Ik heb een paar keer abortus gepleegd. Eerst dacht ik dat ik het goed deed en dat er gewoon iets werd weggehaald wat niks voorstelde. Maar pas na een lange tijd begreep ik wat ik had gedaan: ik heb mijn eigen kinderen doodgemaakt. Het is mijn schuld en ik kan mijzelf nooit vergeven voor wat ik heb gedaan. Ook al krijg ik ooit opnieuw nog een kind, dan nog zijn die andere twee er niet meer en zal ik ze altijd moeten missen. Die keuze draai ik nooit meer terug.”

Nog een abortuservaring met spijt:

“Ik ben mama van 2 prachtige kindjes. Begin juni werden we onverwacht zwanger van een derde kindje. Alhoewel ik dacht dat ik met 2 kindjes tevreden was werd dit gevoel onmiddellijk overmand door liefde. Ik was absoluut overtuigd dit kindje te willen. Helaas dacht mijn man en familie hier anders over. Wij hebben namelijk net een huis gekocht en ik ben al lang werkloos wegens medische zorgen voor mijn jongste zoon. Wij moeten echt de touwtjes aaneen rijgen om toe te komen op het einde van de maand. Mijn schoonfamilie was helemaal in paniek toen we hun vertelde dat we zwanger waren en ze hebben meermaals duidelijk gemaakt dat ik MOEST mijn verstand kiezen en dat we anders in de goot gingen eindigen. Mijn man dacht net hetzelfde en hamerde dit continu in mijn hoofd.

Ik probeerde met alles wat ik had mij te verdedigen en dit kindje. Ik heb een verleden van zwaar mentaal mishandeld te zijn waardoor ik vatbaar ben voor manipulatie en voor ik het door had, had ik beslist om een abortus uit te voeren. Nu de abortus achter de rug is ben ik echt een wrak. Ik kan niet meer en ik wil niet meer leven. Constant heb ik last van duistere gedachten, kan niet meer bewegen, eten enzo… Heel de dag huil ik door en kan zelf niet meer voor mijn kindjes zorgen. Ik kan niet geloven dat ik mij heb laten beïnvloeden. Ik heb ook geen steun behalve dat het de goede keuze was. Ik krijg dit niet verwerkt en zal dit ook nooit kunnen verwerken want het is niet meer omkeerbaar! Nooit meer!”